عبدالحسین ساوه از مبارزین فعال انقلاب در کرمان و از زندانیان سیاسی زمان شاه خائن، نخستین رئیس اداره آموزش و پرورش استان کرمان(سال57) و سومین استاندار این استان در بعد از انقلاب(سال59) در خاطرات خود از دوران انقلاب اسلامی در شهر کرمان (که از اسناد موجود در سازمان اسناد و کتابخانه ملی منطقه کرمان ماخوذ شده است) می گوید: با فرا رسیدن ماه محرم، سراسر کشور یکپارچه شور و مبارزه علیه رژیم شد. در کرمان نیز هیات های عزاداری در روزهای تاسوعا و عاشورا در صفوف واحد بصورت راهپیمایی در خیابانها حرکت می کردند. مردم این شهر پس از طی مسیر خیابان های امام، چهارراه طهماسب آباد، منتظری، عطار و خورشید در چهارراه مولوی توقف کردند. آیت الله صالحی که به علت کهولت سن نمی توانستند این مسیر را پیاده طی کنند داخل یک اتومبیل پیکان در جلوی جمعیت، مردم را همراهی می کردند. بعضی از راهپیمایان در حین حرکت با استفاده از رنگ بر روی دیوارهای خیابان ها، شعارهای ضد طاغوت می نوشتند.
در محوطه پرورشگاه صنعتی که مقابل درب ورودی آن، مجسمه نیم تنه شاه نصب شده بود در جریان همین راهپیمایی به دست عده ای از انقلابیون از جا کنده شد و درون صندوق عقب اتومبیل حامل آیت الله صالحی قرار گرفت و به این ترتیب نخستین مجسمه شاه در کرمان در این روز(تاسوعا) به فراموشی سپرده شد.

هنگام استقرار راهپیمایان در چهارراه مولوی کرمان پس از سر دادن شعارهای متعدد از جانب مردم، حجت الاسلام حجتی کرمانی، سخنرانی کرد و پس از آن حاج آقا صمدانی به ذکر مصیبت امام حسین(ع) پرداخت.

مراسم فوق هنگام ظهر خاتمه یافت و اعلام شد که فردا صبح نیز راهپیمایی از مسجد ملک(امام فعلی) شروع می شود. شب آن روز در جلسه ای که به منظور هماهنگی مسیرهای راهپیمایی برگزار شد، تصمیم بر آن شد، فردا راهپیمایی از مسجد ملک شروع و از مسیرهای خیابان امام، میدان مشتاقیه، خیابان ناصریه و در آخر به محله فیروزآباد ختم شود.

صبح عاشورا مطلع شدیم که حسین توکلی فرزند حجت الاسلام حاج شیخ احمد توکلی که چند روز قبل در راور مورد اصابت گلوله یکی از ژاندارم ها قرار گرفته بود، به شهادت رسیده است. بنابراین مسیر راهپیمایی تغییر کرد و قرار شد جنازه شهید از طریق خیابان مطهری و مدرس به سمت مسجد صاحب الزمان تشیع شود.

انبوه جمعیت، بی سابقه بود و عاشورای حسینی حال و هوای خاصی به راهپیمایان داده بود. چهره های مردم برافروخته تر  و مصمم تر از گذشته بود و شعارها کوبنده تر از روزهای گذشته فریاد زده می شد.

از آنجا که در مسیر حرکت، پادگان ارتش قرار داشت، این احتمال را می دادیم که میان مردم و نگهبانان پادگان فوق درگیری ایجاد شود، اما در آن روز هیچ اتفاقی از این قبیل نیفتاد. از عمده شعارهای راهپیمایان: (( کشته شد از جفا، این حسین با وفا )) ، (( مرگ بر این شاه، مرگ بر این شاه )) بود.